Non sei cal era o seu nome…non recordo, ao mellor non era él e era ela. Adoitaba pasear tódalas tardes, sempre o mesmo camiño, sempre as mesmas paradas, como no banco onde esperaban vendo pasar a vida algúns máis. Non eran amigos da vida, eran amigos de “ver pasar a vida”. Alí sentados observaban e falaban, cada día, sen unha cita previa. Era maior, e vivía só ou soa, nun edificio deses que pouco a pouco foron quedando sen veciños, sen veciñas, ou ao mellor era deses outros onde as presas non permiten coñecer quen vive tras a porta de enfrente. Todo o que queda del ou dela é unha noticia de prensa ou de internet na que se fala de que levaba varios días morto cando o atoparon, na súa casa, alarmados polo cheiro ou simplemente porque o correo amontoábase, ou por algún dos do paseo que lle extrañou a súa falta. Durante uns días a noticia correra polas redes e os veciños e veciñas se doeran de non terse decatado antes do seu estado. Se tiña familia, aínda que fose lonxe, choraron...
Francisco Muro de Íscar 4 de agosto de 2025, 00:30 En España la integración de los inmigrantes no es uno de los principales problemas, aunque así lo piensen en 63,6 por ciento de los españoles. Puede acabar siéndolo si no se resuelven muchas cuestiones y no se busca consensos, con sensibilidad, con solidaridad y con políticas efectivas de integración. Hay una carencia absoluta de una política inmigratoria, pero la inmensa mayoría de los inmigrantes se han integrado sin demasiados problemas en sus destinos. La convivencia es generalmente pacífica. Casi cinco millones de ellos tienen un trabajo legal, especialmente en la hostelería, la construcción, el servicio doméstico, el cuidado de mayores o el campo, casi siempre los trabajos que no quieren hacer los españoles. Están igual o peor pagados que los españoles y tienen los mismos problemas de acceso a la vivienda o de llegar a fin de mes que muchos españoles. Sus cotizaciones ayudan a pagar nuestras pensiones. Sus hij...