Non sei cal era o seu nome…non recordo, ao mellor non era él e era ela. Adoitaba pasear tódalas tardes, sempre o mesmo camiño, sempre as mesmas paradas, como no banco onde esperaban vendo pasar a vida algúns máis. Non eran amigos da vida, eran amigos de “ver pasar a vida”. Alí sentados observaban e falaban, cada día, sen unha cita previa. Era maior, e vivía só ou soa, nun edificio deses que pouco a pouco foron quedando sen veciños, sen veciñas, ou ao mellor era deses outros onde as presas non permiten coñecer quen vive tras a porta de enfrente. Todo o que queda del ou dela é unha noticia de prensa ou de internet na que se fala de que levaba varios días morto cando o atoparon, na súa casa, alarmados polo cheiro ou simplemente porque o correo amontoábase, ou por algún dos do paseo que lle extrañou a súa falta. Durante uns días a noticia correra polas redes e os veciños e veciñas se doeran de non terse decatado antes do seu estado. Se tiña familia, aínda que fose lonxe, choraron...
Xosé María Dobarro Un pequeno contratempo, nada grave, por fortuna, impediume estar onte, como era o meu desexo, nas instalacións da vella cadea de Lugo, convertida, a un tempo, nun magnífico centro cultural e de memoria. Á vista de actuacións tan de valorar coma esta, non podo menos que lamentar o desleixo, a imperdonable desidia dos mandatarios coruñeses, que levan ano tras ano deixando estragar o emblemático edificio da vella prisón provincial, mentres se dedican a gastar cartos e cartos en mudanzas de todo tipo no centro da cidade. Ao meu entender, a maioría deses cambios –ademais de non lles ver sentido ningún– carecen de bon gusto e están a afear, permanentemente, a cidade. Mais xa sabemos que o do gusto é moi relativo. Tamén o das preferencias. Aos que levamos anos pelexando, aquí e acolá e de diferentes xeitos, polo recoñecemento e rehabilitación das vítimas de toda a represión derivada do golpe de Estado de xullo de 1936, alégranos, moi de veras, calquera tipo de recoñec...