Non sei cal era o seu nome…non recordo, ao mellor non era él e era ela. Adoitaba pasear tódalas tardes, sempre o mesmo camiño, sempre as mesmas paradas, como no banco onde esperaban vendo pasar a vida algúns máis. Non eran amigos da vida, eran amigos de “ver pasar a vida”.
Alí sentados observaban e falaban, cada día, sen unha cita previa. Era maior, e vivía só ou soa, nun edificio deses que pouco a pouco foron quedando sen veciños, sen veciñas, ou ao mellor era deses outros onde as presas non permiten coñecer quen vive tras a porta de enfrente. Todo o que queda del ou dela é unha noticia de prensa ou de internet na que se fala de que levaba varios días morto cando o atoparon, na súa casa, alarmados polo cheiro ou simplemente porque o correo amontoábase, ou por algún dos do paseo que lle extrañou a súa falta. Durante uns días a noticia correra polas redes e os veciños e veciñas se doeran de non terse decatado antes do seu estado. Se tiña familia, aínda que fose lonxe, choraron a perda e as circunstancias. Posiblemente eso sexa todo o que quedase del ou dela.
 |
| Imagen de Susanne Pälmer en Pixabay |
Algo falla, moito falla, temos ao colectivo desatendido, olvidamos aos nosos e as nosas maiores. Socialmente os afastamos, políticamente os usamos. ¿Onde queda o suposto “estado do benestar” para os e as maiores?. Certo é que temos unha lei de dependencia, uns servizos sociais a niveis autonómico e local…Pero ¿Son accesibles para aqueles ós que vai dirixido?. Persoalmente penso que non, non é axeitado, non é doado, é lento. Unha persoa maior depende de outras para a maioria dos trámites, e a leí está baseada en que se solicite a axuda, o mecanismo ponse a funcionar tras unha demanda persoal, algo complexo para aqueles que viven sós ou soas. Non contempla a posibilidade de ter unha ferramenta de control de necesidades da poboación maior e en risco de abandono institucional e social. Un censo de persoas maiores que viven soas sería un bo comenzó.
Precísanse cambios, precísase estudar a realidade dos nosos e das nosas maiores, a de verdade, non a que nos amosan as frías estatísticas. Facilitar os trámites, axeitalos ao colectivo da chamada terceira idade, un colectivo ao que lle quedan lonxe as tramitacións “on line”. A día de hoxe, a persoa solicitante debe desprazarse polo impreso, lévalo ao centro de saúde, regresar a recollelo cuberto, voltar a administración correspondente, pasar unha inspección…A maioria, antes de mover tanto papeleo, decide deixar todo como está e quedar na súa casa e valerse como poida, e mentres poida.
Pode que mañá o que aparece nos medios, por ser atopado morto no seu domicilio, non sexa unha persoa anónima senón alguén cercano, ou pode que ata un de nos con nome e apelidos coñecidos, de xeito que olvidalo sexa menos doado. Temos, especialistas, xente formada á que non recurrimos, temos asesores/as dos/as asesores/as pero que viven nun mundo paralelo alonxado da realidade da terceira idade. Algo ten que cambiar, “él ou ela” non teñen opción a esperar que cambie sen máis, van esgotando un tempo que non lles sobra, precísanse accións, non planificacións sobre un papel que quedan moi bonitas (as veces, non sempre) pero que na realidade social que vivimos son insuficientes, inadaptadas e lentas.
 |
| Imagen de Gerd Altmann en Pixabay |
Os nosos e as nosas maiores son un capital humano que descartamos, sen ser conscientes de todo o que poden aportar, vémolos como unha carga para todos e todas, para as familias, para o estado, para o tan falado “sistema de pensións”…pero todo isto formaría parte de outra historia a narrar. Hoxe deixo sobre a “mesa” o xa escrito e paso o testigo a aqueles que queiran ler a historia de un velliño ou velliña “sen nome” que morreú só ou soa, pero sobre todo a aqueles que estean en situación de axudar a cambiar as cousas, que empecen xa. Eu xa dín o primeiro paso, ¿Quén me sigue?