Non sei cal era o seu nome…non recordo, ao mellor non era él e era ela. Adoitaba pasear tódalas tardes, sempre o mesmo camiño, sempre as mesmas paradas, como no banco onde esperaban vendo pasar a vida algúns máis. Non eran amigos da vida, eran amigos de “ver pasar a vida”. Alí sentados observaban e falaban, cada día, sen unha cita previa. Era maior, e vivía só ou soa, nun edificio deses que pouco a pouco foron quedando sen veciños, sen veciñas, ou ao mellor era deses outros onde as presas non permiten coñecer quen vive tras a porta de enfrente. Todo o que queda del ou dela é unha noticia de prensa ou de internet na que se fala de que levaba varios días morto cando o atoparon, na súa casa, alarmados polo cheiro ou simplemente porque o correo amontoábase, ou por algún dos do paseo que lle extrañou a súa falta. Durante uns días a noticia correra polas redes e os veciños e veciñas se doeran de non terse decatado antes do seu estado. Se tiña familia, aínda que fose lonxe, choraron...
Por Guillermo Zapata Escritor y guionista La Seguridad Social suspendió ayer el Ingreso Mínimo Vital por retrasos derivados de la gestión del mismo. Dediquemos un momento a imaginar lo que supone para las familias que cuentan con el derecho al Ingreso Mínimo Vital y se encuentran con que, de la noche a la mañana, desaparece por cuestiones que nada tienen que ver con ellas. Imaginemos por un momento la angustia y la zozobra que eso supone. Ahora, ya angustiados, pensemos qué tipo de gestión debe suponer el Ingreso Mínimo Vital a la seguridad social para llegar a paralizarlo. ¿Qué clase de burocracia lo sustenta? Una que lo convierte en ingestionable. Dejemos aquí esta cuestión durante un segundo. Para más información sobre burocracia y ayudas yo recomiendo de forma insistente a dos autores: Sara Mesa , que publicó hace algunos años Silencio administrativo , quizás la biblia para cualquiera a quién le preocupe este tema, y César Rendueles, que defiende...