Saltar ao contido principal

CARTA A RAPARIGA DE GAZA

 Carta á Rapariga de Gaza                            


Querida filla da area e o fío,  

escríboche con letras de fume e ferruxe,  

mentres o teu nome—Gaza—se esfiánha  

como unha gasa que nunca atinxe 

a vendar a ferida escura do mundo.  

Antes tecían tatriz nas túas veas,  

teares que cantaban baixo o sol das laranxeiras,  

agora só queda o fuso roto dos misís,  

a urdime convertida en cicatriz muda

Roubáronche o pan e o resío,  

converteron a auga nunha arma,  

a sede é un coitelo que talla  

a túa gorxa e a dos que dicías irmáns.  

A fame abre gabias nas túas mans,  

mentres o mundo mira, hipnotizado,  

o teu xenocidio en pantallas de plasma:  

un pobo enteiro desangrándose en directo,  

as súas voces—paxaros sen ás—  

engaioladas en algoritmos de friúra.  

Gaza xa non é cidade, é entullo que canta,  

un verso roto onde os nenos xogan aos agochos 

entre ferralla e sombras.  

O sol segue nacendo, impávido,  

pero ata a luz foxe das túas rúas,  

e os paxaros—como os teus risos—  

aniñan en cráteres.  

E ti, rapariga dos ollos queimados,  

acariñas o baleiro que deixou a túa nena,  

mentres a morte che cuspe cinzas e balas.  

Entón, entre o fume, abres a boca  

e da túa gorxa nace unha nana,  

un arrolo tecido con raíces e bágoas,  

pra abalear a pequena ausencia  

que o ferro converteu en po e brasas.

O teu canto é un punhal florecido,  

unha semente insaciável baixo as escouras,  

un berro a lume vivo que fura titulares e rezos.

Sabes que o mundo apagará as súas pantallas,  

pero a túa voz—como a gasa antiga—  

enredarase na memoria do vento,  

e ninguén poderá esfiañar o teu nome.  

Co sol que non abonda para limpar o sangue,  

pero persiste, testemuña muda,  

asino esta carta na túa pel de sonora dozura  

e pregunto a ese baleiro que arde:  

Cando deixarán os deuses de tecer mortallas?  

A estas alturas, Deus morreu ou é ateo

Para a que canta onde outros só ven ruína.