XOSÉ MARÍA DOBARRO 
10 DE MARZO DE 2024, 01:59
ago falta/ Yo siento que la vida se agita nerviosa si no comparezco/ Si no estoy/ Siento que hay un sitio para mí en la fila / Que se ve ese vacío, que hay una respiración que falta/ Que defraudo una espera/ ...”, din uns versos de “Guitarra negra”, esa, para min, marabillosa canción que Alfredo Zitarrosa gravou en 1977, cando se atopaba no exilio forzado pola noxenta ditadura militar uruguaia. Véñenme sempre á cabeza cando, se xorde algún contratempo, superable, me asalta algunha dúbida, tamén superable, sobre se acudir ou non a algún acto no que considero que debería estar.
Antonte, 8M, Día da muller traballadora, a vacilación tróuxoma a choiva e as palabras de Zitarrosa a decisión de acudir. E fun ben acompañado, porque acredito neses coñecidos versos de amor de Mario Benedetti, excelso poeta, tamén uruguaio e exiliado, que din: “Si te quiero es porque sos / mi amor, mi cómplice y todo. / Y en la calle codo a codo, / somos mucho más que dos”. Naturalmente que nas rúas, cóbado con cóbado, somos moito máis que dous. A auga, afortunadamente, non foi quen de estragar a manifestación, aínda que, sen dúbida, restou presenza. Como tamén a limitou, se cadra máis, ese afán de protagonismo que demostran ter algunhas organizacións –mesmo cativas– convocando manifestacións alternativas para satisfaceren os seus egos e lle dar alegrías aos que mandan. Cada vez o entendo menos. Antonte, o berro unánime tiña que ser “Mulleres traballadoras do mundo, unídevos”, e non outros, todo o reivindicativos que se queira, mais posibles causantes de dispersión. Porque moitas veces me pregunto: Se unha muller trans se sente muller, por que hai que engadirlle o de trans nun contexto como o de onte? Non abonda co de se sentir muller?
A cuestión dos nomes é moi importante, o de lle dar o seu xusto valor ás palabras é fundamental. Porque liberdade non é poder ir tomar cañas cando e a onde un queira, nin unha masacre xenocida é un lexítimo dereito á defensa, como machaconamente pretenden facernos crer.
Ou, acaso “Poesía... eres tú”, como di a rima XXI de Bécquer?